Türkiyedeki Medya Ordusu Nerede?

Türkiye, basın sektörü açısından dünyanın en renkli coğrafyalarından biri. 81 il ve yüzlerce ilçede gazeteciler dernekleri, cemiyetler, televizyon kanalları, radyolar, internet haber siteleri ve hala ayakta duran basılı yayınlar var. Bu kuruluşlarda çalışan binlerce gazeteci, onların aileleri, akrabaları ve çevreleriyle devasa bir sosyal etki gücüne sahip bir camia oluşturuyorlar. Eğer bu camia, siyasi bir parti kursa, belki de tek bir seçimde iktidar olabilecek gücü ellerinde tutuyorlar. Ancak sorun şu ki; gazeteciler birlik olamıyor, bir araya gelemiyor ve birbirlerini desteklemekten uzak bir tavır sergiliyorlar...

Neden?

Gazeteciler arasındaki parçalanmışlık, bireysel çıkarların kurumsal dayanışmanın önüne geçtiği bir ortam yaratmış durumda. Bugün birçok gazeteciler derneği ve cemiyeti sadece yemek organizasyonları, kahvaltılar ve kutlamalarla anılıyor. İş üretmek, gazetecilik mesleğini koruyacak hamleler yapmak ya da saldırılara karşı bir birlik oluşturmak neredeyse unutulmuş durumda. Mesleğini layıkıyla yapan, gerçek anlamda gazetecilik yapan az sayıda insan ise yalnız bırakılıyor. Bu durumun en acı örneği, gazetecilere yönelik saldırılar karşısındaki sessizlikle kendini gösteriyor. Örneğin, Balıkesir’in Burhaniye ilçesinde Zeytin Efe Gazetesi’nin sahibi Hakan Sataroğlu’na yapılan saldırı sonrası yazdığım “Gazetecilere saldırı ne ilk ne son olacak- Dokunulmazlık İstiyoruz” başlıklı yazıma kaç gazeteci destek verdi? Kaç kişi bunu kendi gazetesinde, sitesinde yayınladı? Cevap: Hiç kimse. Aydın’da Durmuş Tuna ve Emin Aydın’ın, program öncesi tehditler alması ve programın yapılacağı bina önünde ellerinde sopalarla bekleyen 15-20 kişilik bir grubun varlığı bile, gazeteciler arasında dayanışmayı sağlayamadı. İki ayrı gazeteciler cemiyeti bu durumu kınamadı bile. Bu da gazetecilerin birbirlerine ne kadar uzak olduklarını bir kez daha ortaya koydu...

Gerçek Gazetecilik Neredeyse Yok Oldu

Bugün eleştiren, yanlışı dile getiren, doğruyu öven gazeteciler yok denecek kadar az. Neden mi? Çünkü birçok gazeteci, belediyelerden ya da başka güç odaklarından aldığı maddi desteklere bağımlı hale gelmiş durumda. Bu bağımlılık, onların kalemlerini susturuyor, eleştiri yapmalarını engelliyor. “Gemisini yürüten kaptan” misali herkes kendi çıkarını düşünüyor. Birlik ve beraberlik ise çok uzak bir hayal. Ancak bu durum sadece bireylerin suçu değil. Gazetecilik mesleğinin içindeki kurumlar da ekip ruhunu yakalamaktan çok uzak. Dernekler ve cemiyetler, iş üretmek yerine, sosyal etkinliklerle günü kurtarıyor. İdealist bir ruhla hareket etmek isteyenler ise bu ortamda ya dışlanıyor ya da yalnız bırakılıyor.

Birlik Olunmadıkça Ezilmeye Mahkumsunuz

Gazeteciler, güçlerini birleştirip tek bir çatı altında toplanmadıkça, saldırılara karşı seslerini yükseltmedikçe ve mesleklerine sahip çıkmadıkça ezilmeye mahkum olacaklar. Günümüz Türkiye’sinde medyanın gücü inanılmaz büyük. Bu gücü doğru bir şekilde kullanan bir gazeteciler topluluğu, sadece kendi mesleğini korumakla kalmaz, aynı zamanda toplumu da daha iyi bir noktaya taşır. Ancak bunun için önce birbirinizi dinlemeyi, anlamayı ve desteklemeyi öğrenmeniz gerekiyor. Herkes her şeyi bildiğini iddia ederek hareket ettiğinde, ortaya çıkan tablo bugün gördüğümüz gibi dağınık ve güçsüz oluyor.

Gazeteci Dostlara Bir Soru

Bu yazıyı okuyan sevgili gazeteci dostum, bir an durup düşün: Eğer gerçekten gazeteciler bir parti kursaydınız, milyonları peşinizden sürükleyecek bir güce sahipken neden bu kadar etkisizsiniz? Neden hala üç kuruş için gerçekleri görmezden geliyorsunuz. Neden saldırılara karşı sessiz kalıyorsunuz? Unutmayın, gazeteciliğin kalemi satılığa çıkarsa, mesleğin onuru da biter. Birlik olmadan var olamazsınız. Bu dev medya ordusunu harekete geçirmek sizin elinizde. Ama önce gerçekten gazeteci olmayı hatırlayın. Çünkü gazetecilik; doğruyu savunmak, yanlışa karşı çıkmak ve toplumun vicdanı olmaktır. Kaleminizi yeniden vicdanınızla tutmaya ne dersiniz? 04.12.2024

Sevgilerimle

Gazeteci Ali ERTURAN

gazetecialierturan@gmail.com